Zoals beloofd heb ik woensdag de eerste 3 prototype kaarten ontvangen.

Allemaal mooi, allemaal glanzend, allemaal goud (het is echt verguld, zoals in mama's oorbellen!). Maar ze zijn ook allemaal naakt. Het was daarom nodig om deze jonge dames te helpen aankleden, zodat ze klaar zouden zijn voor de grote avond.

Ga naar het laboratorium. Ik heb mezelf een dag in de schoenen van een klein Chinees kind geplaatst.

Overlopend van tederheid biedt de eigenaar van het restaurant me een kop koffie aan. Ik accepteer het zonder na te denken. Fatale fout ! Je zult snel begrijpen waarom…

Deeg sel soldeer!

We zijn in 2014. Voorbij zijn de goede oude tijden van componenten met lange pootjes, die door de gaatjes van de kaart gehaald moesten worden. Vergeet soldeerbout en tin. Hier maken we SMD=Surface Mounted Device of Surface Mounted Component.

De eerste stap is om "soldeerpasta" te deponeren op de plaatsen waar de kleine componenten zullen komen.

Zoals de naam al doet vermoeden, is het een pasta, bestaande uit kleine tinnen balletjes die aan elkaar zijn gebonden met vloeimiddel (iets dat het solderen gemakkelijker maakt - meestal colofonium, zoals de hars die je op strijkstokken aanbrengt). Bij verhitting smelt het en verandert het in echt soldeer, als bij toverslag.

Een afbeelding van het net die de voor/na laat zien.

Over het algemeen gebruiken we een "stencil" = sjabloon om het deeg op de juiste plaatsen te deponeren. Behalve dat voor 3 kaarten het sjabloon duur was. Dus deed ik de pasta in de spuit.

Tril niet. Koffie bastaard!

Het geeft zoiets als

Kies en plaats

Vervolgens moet je de componenten op het bord plaatsen.

In het echte leven hebben machines allang de plaats ingenomen van kleine Chinese kinderen voor dit werk.

Video van een toch wel heel erg dure machine, die ik graag in de garage zou willen hebben:

Maar aangezien er maar drie kaarten in elkaar moeten worden gezet, gebruik ik een iets meer ambachtelijke methode. Dit is waar koffie echt pijn doet!

Ik begin dan met de makkelijkste onderdelen: de "0603", zoals 0,6 x 0,3 tienden van een inch, oftewel 1,6 x 0,8 mm. Het is niet groot, maar we doen het nog steeds goed met de hand. Delicaat, één voor één, recht in het deeg geplaatst.

Beter dan een pincet: de vacuümspuit!

Maar dan wordt het ingewikkeld. Vooral met het kompas. Het ding is 3 x 3 mm, en daarin slagen ze erin om 16 lasnaden te wiggen ...

Deze keer is de koffie sterker dan ik! We moeten de grote wapens tevoorschijn halen. Ik vertrouw de piepkleine chip dan ook toe aan veel bekwamere vingers.

Het enige dat u hoeft te doen, is de afstandsbediening geruisloos naar de juiste locatie te sturen.

Wanneer de rode reflecties van het onderdeel zich precies boven de sporen van het circuit bevinden, laten we het zakken, en hop de truc en gespeeld!

Blauw, zeldzaam of medium?

Alleen de belangrijkste stap blijft over. Het koken !

Thuis zou ik mijn beroemde hebben gebruikt elektronische kachel.

Maar aangezien we ons hier onder respectabele mensen bevinden en ik wat spullen bij de hand had, hield ik van de profs, dat wil zeggen in de oven.

Het ziet er niet zo uit, maar het is ultra wetenschappelijk. Je moet de temperatuur goed beheersen, zodat het goed las, zonder de plaat te vervormen of de componenten te beschadigen, enz... Een hele kunst!

Fukushima-stijl

En hoe leuk is het dan om met röntgenfoto's te spelen, een kleine röntgenfoto van het bord, gewoon om te controleren of de componenten op de juiste plek zijn gesoldeerd en dat er geen kortsluitingen zijn.

Het is gewonnen! Je kunt zelfs de binnenkant van het kompas zien!

Laten we er een eind aan maken!

Er zijn nog een paar kleine details.

Je moet nog steeds de oude soldeerbout eruit halen voor de weinige doorlopende componenten: de batterijsteunen, de zonnepaneelconnector, de ILS van de anemo en de fototransistor van de windvaan.

Een beetje schoonmaken, en hier zijn onze kaarten klaar voor het avontuur:

Natuurlijk realiseer ik me dat er kleine foutjes op deze eerste kaarten staan. Geen probleem, het werkt nog steeds. Maar voor het printen van “echte prototypes” (= die van jou) zullen ze gecorrigeerd moeten worden. Zo leren we!

Dit artikel vertelt je over de geboorte van Piou Piou, de eerste 100% autonome en betaalbare sensor die live de wind meet, ook als er geen elektriciteit of internet is.

Ontdek Pioupiou op zijn website: http://pioupiou.fr